Οι πλαστοί άνθρωποι...

Όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την μνήμη των έργων και των λόγων σου, δύο επιλογές υπάρχουν.Είτε να την υπερασπιστείς, είτε να την καταδικάσεις, αληθώς ή ψευδώς.Αν την καταδικάσεις αληθώς, αν πράγματι δεν εννοείς πλέον αυτά που λες χάνεις την συνέπεια και την συνέχεια των λόγων σου, που αναλόγως με την βαρύτητά που τους είχες δώσει είναι λιγότερο η περισσότερο ντροπιαστικό γεγονός.Αν δηλώσεις την καταδίκη σου ψευδώς, (πράγμα που και πάλι λίγο ενδιαφέρει την δημόσια σφαίρα, αφού τα δημόσια παραμένουν δημόσια και όχι οι σκέψεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου) χάνεις την ακεραιότητά σου, και την συνέπειά σου ταυτοχρόνως.Όταν μάλιστα δηλώνεις πως τα όσα έλεγες είναι πλαστά, όταν δηλώνεις ως πλαστογραφία το παρελθόν σου, τότε χάνεις και τα δύο στον υπέρτατο βαθμό.Πλαστή ιστορία έχουν μόνο οι άνθρωποι χωρίς καμία ακεραιότητα και χωρίς καμία συνέπεια.Όταν η καταδίκη των όσων έλεγες είναι τόσο βαριά ώστε να τα αναφέρεις ως πλαστογραφία, και όταν τα όσα τότε δήλωνες τα έλεγες με τέτοιο απαράμιλο πάθος που δεν σήκωνε κουβέντα η ήτα του προσώπου σου είναι ακόμα πιο βαριά.Όταν μάλιστα τα όσα έλεγες τότε ήταν και εμμετικά, έχεις το εξής χάρισμα.Ναι είσαι κάποιος που διαδίδει εμμετικές δολοφονικές θέσεις, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει καμία ακεραιότητα και καμία συνέπεια ούτε για τον υπόκοσμό του.Γιατί πολλοί γκάνγκστερ και πολλοί εγκληματίες της ιστορίας είχαν αυτό:συνέπεια στην εγκληματικότητά τους, θάρρος, αναγνώσριση από τον υπόκοσμο στον οποίο ανήκαν.Αντιθέτως, οι μετανοημένοι για την δημόσια σφαίρα που όμως μέσα τους δεν είχαν μετανοήσει για τίποτα, αλλά κατέδιδαν, καταδίκαζαν, και πρόδιδαν τους συνεγκληματίες τους, αφήνονταν στην χλεύη όχι μόνο των υπόλοιπων ανθρώπων αλλά και της ίδιας της γκρούπας τους.Αφήνονταν αμείλικτα στην ιστορία κατατρεγμένοι τόσο από την στάμπα του εγκληματία όσο και από την στάμπα του ρουφιάνου.Όταν μαλιστα καμία ιστορία δεν σκοπεύει να σε καταγγράψει, τότε η μοίρα σου είναι τραγικότερη όλων.Ένας εγκληματίας, αναξιοπρεπής ρουφιάνος χωρίς ακεραιότητα για τον οποίο θα διαβάζουν όλοι στα κόμιξ.Και με την ακεραιότητα και την ρουφιανιά δεν υπάρχει ολίγον τι, και πριν λυγίσαμε μετά όχι.Ρουφιάνος είσαι μια φορά;για πάντοτε ρουφιάνος!Δεν υπάρχει επανάκτηση ακεραιότητας.Δεν υπάρχει επανάκτηση αξιοπρέπειας.


Αν δεν κάνεις θυσίες για τις ιδέες σου, ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου.Ενίοτε μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο ταυτοχρόνως...